Ależ zaniedbałem tę naszą kronikę... Ponad rok bez wpisu, a przecież działo się i to dużo... Poza pierwszym okresem tworzenia grupy, może nawet najwięcej. Oczywiście odbywały się spotkania: koniec 2016 i pierwsze półrocze 2017 stało pod znakiem prac nad Katechizmem. Trudne to były rozmowy i budujące to były rozmowy, kronika to nie miejsce na interpretacje, ale wiele chyba dowiedzieliśmy się i o Kościele i o sobie. Od semestru zimowego 2017 rozpoczęliśmy rozmowy o Gaudium et spes, poprzedziły to pogadanki, które Maciek i ja przedstawiliśmy tytułem wprowadzenia w tematykę soborową.

Chyba tu jest miejsce aby napisać o ewolucji naszej grupy. Przed obecnym opiekunem 3/4, czyli o. Tomaszem Golonką, byli chronologicznie o.Andrzej Kuśmierski i o. Piotr Ciuba. Każdy z tych dominikanów przedstawia inne podejście do funkcjonowania grupy, każde wartościowe i wypełnione troską, jednak inne w realizacji. Ja dostrzegam w historii 3/4 pod ich opieką zdrową ewolucję. Tak jakbyśmy wyrastali - jako wspólnota - z wieku dziecięcego do pełnoletności. I jak często bywa przy dojrzewaniu - obecny jest pewien ból i dyskomfort. W tym przypadku dyskomfort to konieczność brania spraw w nasze świeckie ręce. Dla jednych to łatwiejsze, dla drugich bardzo trudne. Ja przeszedłem fazy od pretensji do o.Tomasza o zbyt duże wymagania i ignorowanie naszych potrzeb do afirmacji sytuacji, gdzie jego miłość realizuje się przez danie siebie na zasadzie wplecenia swojej osoby w barwny dywan naszej grupy jako jednej z nici, a nie tkacza. Trudne, ale teraz rozumiem, że dobre – to mój odbiór. Na tej fali powoli rodzi sie odpowiedzialność świeckich za nasze spotkania i za ich prowadzenie. Po grudzie, ale idzie.

Oczywiście w 2017 nie obeszło się bez czerwcowego wyjazdu na Halę Boraczą z otwierającą dyskusją, której gospodarzem był Andrzej, innymi rozmowami, ogniskiem, gdzie kulinaria i zaplecze z wdziękiem i znajomością tematu przygotowała głównie Ela, i podczas którego śpiewanie piosenek przeciągnęło się do budynku i trwało długo, długo w noc...

Był spektakl ZOO przedstawiony przez załogę teatralną naszej grupy, pod kierunkiem p. Kozubka. Trudno nie wspomnieć, że spotkał się z autentycznym bardzo ciepłym odbiorem widzów, którzy dzielnie przemierzali ścieżki ogrodu zoologicznego biegnące daleko poza tereny klasztoru, to po murach, to o dachach, to po rowach, to w miskach pełnych piany i borowiny... a ja mimo, że nie grałem, to mam w nim swój mały udział literacki. Spektakl został przedstawiony w czasie festynu u Dominikanów, na którym też mieliśmy bardzo popularne stoisko z przetworami własnej produkcji.

Był i kalendarz wyjazdów teatralnych przygotowany i pilotowany z ogromną fachowością przez Agnieszkę. Było pożegnanie roku szkolnego u Ani i Krzysia, od których nigdy nie chce mi się wychodzić. Były przezabawne, mądre i kunsztowne literacko wierszyki Mariana, co na szczęście ujawnił nam swoje zdolności.

Nowym blaskiem zalśniła nasza sala zaprojektowana przez Tomasza.

Pod kierunkiem Ani włączylismy się również w akcję Caritas – Rodzina Rodzinie, tym samym pomagając Syryjczykom dotkniętym tragedią wojny.

Nowością ostatnich miesięcy są spotkania w Biblijnym Kręgu.

Pewnie o czymś zapomniałem, ale tak to jest... O czym to ja pisałem?

Jakby co - przypomnijcie mi.

Details

Created: 13 January 2018

Jak co roku, koniec czerwca zwiastował miło spędzony wieczór w Chropaczowie. Nic nie wskazywało na dramat, który wkrótce miał się wydarzyć. Jeszcze w drzwiach mieszkania moja wyfiokowana małżonka i wygolony ja - rozdziawialiśmy do siebie uśmiechnięte twarze.

Na parterze sąsiad spytał. - Ile pan daje? - 29 - 27 w tie breaku - odparłem butnie. - Pajac - skwitował. Na rynku dało się wyczuć oczekiwanie. Zbyt krótkie sukienki i za mocno zaciśnięte pięści wołały: damy radę! Jakiś przygarbiony facet nachylał się nad sześciopakiem, w którym najwyraźniej ocalała jedna niestrzaskana butelka piwa... I to był pierwszy moment, kiedy poczułem to coś... Niejasne odczucie czy przeczucie, jakby smutek albo niepokój z nieokreślonego powodu... Im dalej od domu szliśmy, tym bardziej miałem wrażenie ucieczki. Przed czym? Przed burzą wibrującą szarym powietrzem i uderzającą chłodnymi falami wilgotnego powietrza? Być może. Już z daleka przez szybę odbijającą niespokojne niebo, zobaczyliśmy chyba nazbyt spokojne sylwetki Eli i Janka. Klaustrofobiczne napięcie towarzyszące zwykle pierwszym chwilom spędzonym w aucie, tym razem wbiło mnie w fotel i nie pozwoliło ruszać głową. Na zewnątrz mijały krajobrazy, wiatr szarpał bezbronnymi pozornie drzewami, a flagi z napisem Polska zwisały martwo, jakaś kobieta na balkonie siedząc frontem do ulicy pogrążyła się w lekturze książki. Poczułem znowu, nie wszystko przebiega zgodnie z planem. Chropaczowskie wąskie i kręte uliczki mimo GPS wyjątkowo długo broniły dostępu do celu podróży. Monotonny kobiecy głos upornie nakazywał skręcać w lewo lub prawo, jakby świętochłowiczanie celowo zamurowali wszystkie przejazdy na wprost. Witaliśmy się ciepło, a jednak Ania na przywitanie zdążyła powiedzieć "Ale bez kataru". Co miała na myśli? W ogrodzie oczekiwały nas okryte folią krzesła i wędrujące tuż nad krzewami ciemne chmury. Przez chwilę przyglądałem się, jak na tarasie goście i gospodarze pływają w ruchach mogących konkurować z wieloma współczesnymi przedstawieniami teatralnymi. Przybywało osób i delicji, krzeseł i śmiechu, a mimo to czułem umykanie pewności. W którymś momencie poczuliśmy na sobie krople i w panice zaczęliśmy zawartość tarasu i ogrodu wnosić do bezpiecznej przestrzeni salonu.

Details

Created: 01 July 2016

Read more: Piłkarski wieczór

Och, co to był za ślub! (Lody w Górkach.) Otwarło czas wakacji... A potem pływanie rowerami, pływanie motorówkami, jedzenie zapiekanek, ogniskowych kiełbasek i urodzinowych ciastek. Z narażeniem życia obejrzeliśmy też "3 dni Kondora" oraz w bardzo małym składzie (niestety :() wystawę ikon. We wrześniu, na pożegnanie wakcji udaliśmy się jeszcze w Małą Fatrę. Zdjęcie poniżej

Zaplanowaliśmy na pierwszym spotkaniu caaały rok spotkań (Ania je dzielnie powpisywała do kalendarza, wystarczy rzucić okiem i sprawdzić kiedy są), a na drugim zobaczyliśmy Obywatela Kane'a (przystojniak). No i jesteśmy u bram (za bramą ?)nowego roku pracy.

Bez Pauliny (już oficjalnie); żegnaj... powodzenia...! Ale z zapałem!

Details

Created: 04 October 2016

Koniec roku szkolnego sprzyja chyba zagęszczaniu się wydarzeń, więc nie czekając kolejnych miesięcy odnotowuję, iż w ostatnię niedzielę miał miejsce Festyn Dominikański. Nasza Grupa tradycyjnie wystawiła kolorowe stoisko, którego dodatkową (a może właśnie główną) atrakcją były piękne i kompetentne gosposie. Konfitury z pomarańcz schodziły na pniu, wszyscy warci uwagi festynowicze zajadali się zręcznymi kanapeczkami z serkiem i konfiturą; na nieszczęście sprzedających pochłanianie kanapeczek przyspieszyło o ok 57% w momencie dostarczenia przez Kasię jej słynnego chleba :) Nieskromnie powiem, że utopence i podpiwek również znajdywały swoich amatorów, a nawet wielbicieli. Wieczorem harcowaliśmy w namiocie zabawiając się ludycznie, choć to podobno wstyd dla intelektualistów naszej miary ;) A w high noon, czyli o 21 zarapowaliśmy w brawurowy sposób, zmuszając zgromadzoną publikę do owacji na stojąco, a momentami i klęcząco.

Innym wydarzeniem tego dnia, już nie tak radosnym, była msza pożegnalna o. Marka Domeradzkiego. Myślę, że pozostanie w pełnej ciepła pamięci wszystkich, którzy przez ostatnie trzy lata otarli się o katowickich dominikanów. Była to jego pierwsza parafia po święceniach; a druga... no cóż, Waszyngton, i to nie pod Warszawą. Pamiętajmy o nim w modlitwach.

Details

Created: 21 June 2016